به گزارش "گسترش تولید و تجارت" پیام باقری نایب‌رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران گفت: تولید بدون کارخانه، هم سپر است و هم سکو. چراکه هم رشد پایدار ایجاد کرده و توان مدیریت ریسک‌ها را بالا می‌برد و هم با رویکرد بلندت مدت خود توسعه صادراتی و قرار گرفتن در زنجیره ارزش جهانی را به دنبال دارد.

 در نخستین اجلاس ملی پرایوت لیبل یا تولید بدون کارخانه که در اتاق ایران برگزار شد، پیام باقری، نایب‌رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران گفت : بازار تولید قراردادی در سال ۲۰۲۵ بالغ بر ۷۲۵‌میلیارد دلار بوده و با روند صعودی که در پیش گرفته است، پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۰ به هزار‌میلیارد دلار برسد. او با بیان اینکه در این مدل اقتصادی، دیگر اندازه کارخانه مزیت نیست، افزود: در این مدل خلاقیت و نوآوری، ایده و فکر و بازار، مزیت است. برند است که دارایی ماندگار محسوب می‌شود. برند، هم تعیین‌کننده قیمت، هم تقویت‌کننده زنجیره تامین و تولید و هم متضمن رشد پایدار و مقاوم کردن بنگاه در مقابل ریسک‌های احتمالی است.

 سه اصل اساسی در اتاق ایران در موضوع توسعه تولید بدون کارخانه چیست؟

باقری بر توجه به سه اصل اساسی در اتاق ایران در موضوع توسعه تولید بدون کارخانه اشاره کرد و توضیح داد: اتاق ایران با توجه به شبکه گسترده خود، هم پلتفرم ساز و هم شبکه ساز است. بنابراین ایجاد بانک اطلاعاتی یکی از مهم‌ترین اقدامات ما در توسعه تولید بدون کارخانه است. نکته دوم، تسهیل‌گری اتاق ایران میان فعالان اقتصادی این حوزه و سیاستگذاران تولید بدون کارخانه است. سوم، توانمندسازی بنگاه‌هایی که می‌خواهند به این حوزه ورود کنند و اشتراک تجارب و برگزاری نشست‌هایی از این دست است.

نایب‌رئیس اتاق ایران تاکید کرد: اگر در ایران به دنبال رشد اقتصادی ۸درصدی هستیم قطعا یکی از عوامل موثر در آن تقویت تولید است و به همین دلیل، تقویت تولید بدون کارخانه می‌تواند ما را به این هدف نزدیک‌تر کند. او ادامه داد: تولید بدون کارخانه، با سرمایه اولیه بسیار پایین‌تر، مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری بالاتر، مدیریت ریسک قدرتمندتر و تنوع بیشتر محصول همراه است و هزینه‌های سربار را کاهش می‌دهد.

 یکی از ضرورت‌های استفاده از تولید بدون کارخانه در کشور ما موضوع همرسانی و مسیرهایی است که عرضه و تقاضا را به هم گره می‌زنند

باقری، گفت:در مدل تولید بدون کارخانه تمرکز بر همرسانی و تقاضا است. با تحریک تقاضا می‌توان از ظرفیت‌های خالی تولید در کشور استفاده کرده و تولید را افزایش داد. توسعه صادرات و قرار گرفتن در زنجیره ارزش جهانی نیز با تحریک تقاضای بیرونی ممکن می‌شود. همچنین به‌کارگرفتن نیروهای جوان کشور در این مدل دست‌یافتنی‌تر است.