آزولا یک جلبک آبزی است که روی سطح آب شالیزارهای برنج،کانال ها، استخرها و رودخانه ها زندگی می کند. آزولا در ایران گیاهی وارداتی است و در سال 1363 این جلبک غیر بومی از کشور فیلیپین با هدف تولید علوفه برای دام و طیور و تهیه کود سبز برای مزارع برنج استان گیلان، در منطقه رها سازی شد و از آنجا به تالاب انزلی راه یافت.

به گزارش "گسترش تولید و تجارت" و به نقل از روابط عمومی پارک علم و فناوری گیلان، هم اکنون رشد بی اندازه آزولا در استان گیلان به عنوان یک مسئله جدی در اکوسیستم بی نظیر این منطقه محسوب می شود. در حال حاضر این گیاه مفید، به عنوان گیاهی مضر در آب تلقی می شود. زیرا این گیاه با رشد سریع و سازگاری زیاد با محیط، پوشش سطحی متراکمی را تشکیل می دهدکه مانع قایق سواری،ماهی گیری شده و سبب مسدود شدن کانال های آبیاری و آبراهه ها می شود.

آزولا با کاهش اکسیژن،کیفیت آب را کاهش می دهد و رشد آبزیان را متوقف می کند. پارک علم و فناوری گیلان به عنوان پیشرو در تبدیل علم به فناوری و حل معضلات جاری استان با هدف حل این مسئله زیست محیطی و دادن ارزش افزوده به این گیاه مضر، با حمایت از این پروژه تحقیقاتی از طریق واحد مستقر در آن پارک، شرکت "خاک آب انرژی زربین" با تشکیل تیم تحقیقاتی با مدیریت ابوعلی گلزاری؛ دکترای مهندسی محیط زیست از دانشگاه تهران و  از محققان دانشگاه صنعتی توکیوی ژاپن و دانشگاه صنعتی دلفت هلند، توانستند از این ماده به عنوان ماده اولیه زیست پالایشگاه استفاده کنند و این گیاه را به نفت زیستی، گازوئیل و بیوچار و کود زیستی تبدیل کردند و این گیاه که گیاهی مضربود، با فناوری نوین، همزمان با تصفیه فاضلاب برای تولید سوخت زیستی مورد استفاده قرار گرفت.

آزولا به دلیل کاربرد زیادی که دارد به عنوان کود سبز در مزارع برنج، مکمل غذایی برای حیوانات آبزی و چارپایان، دارو، تصفیه آب، کود زیستی،کنترل علف های هرز و پشه ها، حذف فلزات مختلف از آب، حذف ترکیبات تیتروژن دار از آب، همچنین کاهش تبخیر آمونیاکی که در استفاده از کودشیمیایی نیتروژن دار تولید می شود، به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. این کاربردهای مفید محققان را برآن داشت تا از آن به عنوان "معدن طلای سبز" یاد کنند.